Kan een werknemer verplicht worden door een werkgever vingerafdrukken af te staan, als dit niet vanwege veiligheidsvoorschriften noodzakelijk is?
Op grond van de privacywetgeving (AVG en Uitvoeringswet AVG) is dat niet waarschijnlijk.
De AVG bevat in artikel 9, eerste lid, een verbod tot het verwerken van biometrische gegevens, zoals vingerafdrukken, met het oog op de unieke identificatie van een persoon.
Op grond van het tweede lid van artikel 9 geldt het verbod niet als:
- een betrokkene nadrukkelijk toestemming heeft gegeven, of
- als dit op grond van het recht van een lidstaat is bepaald, waarbij beoordeeld moet worden of dit evenredig is en de privacy is gewaarborgd.
In de Uitvoeringswet AVG is een nationale uitzondering opgenomen. In artikel 29 UAVG is geregeld dat het verbod niet van toepassing is als de verwerking noodzakelijk is voor authenticatie of beveiligingsdoeleinden. Deze bepaling geldt ook in de verhouding tussen werkgever en werknemer omdat toestemming van de werknemer geen grondslag kan zijn voor deze verwerking van biometrische gegevens. Vanwege de gezagsverhouding tussen werkgever en werknemer kan er namelijk nooit sprake zijn van een in vrijheid gegeven toestemming door de werknemer. Het criterium van de regeling in de UAVG betekent dat het gebruik van vingerafdrukken noodzakelijk moet zijn voor de beveiliging van de toegang van gebouwen of ICT-systemen. Het vastleggen van de biometrische gegevens moet bovendien proportioneel zijn en noodzakelijk voor de toegangscontrole. In ieder geval verzet de regeling in de AVG en UAVG zich tegen het gebruiken van vingerafdrukken van een werknemer voor andere doelen dan authenticatie en beveiligingsdoeleinden.
Overigens is het aan de Autoriteit Persoonsgegevens en uiteindelijk aan de rechter om te beoordelen of in een specifiek geval van verwerking van biometrische gegevens rechtmatig wordt gehandeld.
|
Bron | 2018Z01774 |